Καλημέρα ή Καλησπέρα σε όποιον μου κάνει ποδαρικό (ελπίζω να γίνει κάποτε)

Γεια σας. Μάλλον θα έχετε βρεθεί τυχαία εδώ ή θα σας έχω πει εγώ να μπείτε για να χαζέψετε. Τι να χαζέψετε δηλαδή; Δεν έχει και τίποτα εδώ. Γι' αυτό καλύτερα να διαβάσετε αυτό εδώ. Όχι ότι θα σας προσφέρει τίποτα, αλλά απλά θα σπαταλήσετε κάποια δευτερόλεπτα απ'τη ζωή σας (πράγμα που μάλλον κάνετε κάθε μέρα). Λοιπόν, (ελπίζω να διαβάζετε ακόμα αυτό το κείμενο) εγώ είμαι μια απλή κοπέλα 18 χρονών που προσφάτως μπήκε στο πανεπιστήμιο και αυτή την περίοδο δίνει εξετάσεις (και θα έπρεπε να διαβάζει αυτή την στιγμή...) καθώς η σχόλη της είναι από τις ελάχιστες που δεν έχουν κάνει καθόλου κατάληψη. Τώρα γιατί δεν κάνουμε κατάληψη δεν ξέρω. Στην αρχή της εξεταστικής έβριζα επειδή ανάμεσα στις φίλες μου, μόνο εγώ έγραφα αλλά τώρα σκέφτομαι ότι είναι καλύτερα γιατί δεν θα έχω να δώσω τα μαθήματα αργότερα (αν τα περάσω δηλαδή). Αυτό που σκέφτομαι αυτή την εποχή (εκτός απ'το διάβασμα) είναι το πόσο διαφορετικό είναι το πανεπιστήμιο απ'το σχολείο. Το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος που, επιτέλους, σε αντιμετωπίζουν σα να είσαι πραγματικός άνθρωπος, ενώ στο σχολείο σε αντιμετώπιζαν σαν αθώο παιδάκι που δεν ξέρει τίποτα για τη ζωή. Σχεδόν όλα αλλάζουν: το καθημερινό διάβασμα, ο αριθμός των εξόδων, ο αριθμός των φίλων και των γνωστών, ο χρόνος που χρειάζεται να πας στη σχολη (που αυξάνεται πολύ), οι διακοπές, η στάση των γονιών σου, το σπίτι σου (αν έχεις έρθει από επαρχία) και γενικότερα η ανεξαρτησία σου και η κοινωνικότητα σου. Ένα κεφάλαιο της ζωής κλείνει (σχολείο) και ένα καινούριο αρχίζει (δεν θα πω φοιτητική ζωή, αλλά κοινωνία). Με στενοχωρεί κάποιες φορές (σπάνιες) που το σχολείο έχει τελειώσει γιατί όσο να'ναι περνούσα πολύ καλά και ήταν μια κλειστή κοινωνία όπου ένιωθα ασφάλεια, αλλά απ'την άλλη νιώθω πως η κοινωνία μου ανοίγει τις πόρτες της και είμαι ελεύθερη (ως ένα βαθμό) να εξερευνήσω πολλά πράγματα. Αυτά ήθελα να πω και ελπίζω κάποιος (έστω ένας) άνθρωπος να τα διαβάσει. Κάποτε...