Σήμερα είναι μια πολύ ωραία μέρα...Ύστερα από την περασμένη Πέμπτη που δεν σταμάτησε να βρέχει και εγώ με την σειρά μου δεν σταμάτησα να μαζεύω νερά, είμαι χαρούμενη που χθες και σήμερα είδα τον ήλιο. Με τον ήλιο έχω μια σχέση αγάπης και μίσους. Όταν ακτινοβολεί και πέφτει στο πρόσωπό μου, τον μισώ γιατί λόγω της ευαισθησίας μου στο δέρμα κοκκινίζω. Όταν πάλι ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα σύννεφα και βρέχει ακατάπαυστα (όπως την Πέμπτη), ο ήλιος όλως περιέργως μου λείπει πολύ. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι έχω γεννηθεί στην Ελλάδα και επομένως θέλοντας ή μη τον έχω συνηθίσει πια τον ήλιο... Ναι, τον συγχωρώ... Τις ηλιόλουστες μέρες, για να καλμάρω τον εαυτό μου, σκέφτομαι συνεχώς πόσα μας προσφέρει ο ήλιος: τροφή, ζέστη, φως και τόσα άλλα... Μόνο αυτά; Χωρίς τον ήλιο δεν θα ζούσα...
Τις τελευταίες δύο Κυριακές, παρακολουθώντας τα σεμινάρια του κου Γραμματικάκη στον Ιανό έχω αρχίσει να ασχολούμαι με την Φυσική, όχι σε επίπεδου σχολείου, τώρα πια, αλλά ορμώμενη από την περιέργειά μου για το σύμπαν. Όταν βλέπεις την Φυσική απαλλαγμένη από τους τύπους των Μαθηματικών, καταλαβαίνεις πόσο όμορφη είναι... Καταλαβαίνεις πόσο αρμονικά είναι φτιαγμένη και λειτουργεί η φύση, αν και με την πρώτη ματιά όλα αυτά φαίνονται πολύπλοκα. Θεωρώ τους φυσικούς τους πιο έξυπνους ανθρώπους στον κόσμο, όχι φυσικά επειδή ξέρουν μαθηματικά και μπορούν να κάνουν πολύπλοκες πράξεις ή να φτιάξουν τεράστιους τύπους, αλλά επειδή έχουν το θάρρος και την φαντασία να ανακαλύψουν τους νόμους της φύσης και ενδεχομένως και το νόημα της ζωης. Θα μου πείτε όμως ότι και οι φιλοσόφοι και οι οραματιστές κατά μία έννοια αυτό κάνουν. Ναι, αλλά οι φυσικοί έχουν μια πιο λογική ματιά στην εξερεύνηση αυτή και βασίζουν τα συμπεράσματά τους και τις θεωρίες τους πάνω σε αποτελέσματα πειραμάτων. Άρα έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι είναι 99% ακριβείς- πάντα υπάρχει το περιθώριο του λάθους.
Όποτε σκέφτομαι γιατί δημιουργήθηκε ο κόσμος και γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι, απορίες τις οποίες κάθε άνθρώπος, πιστεύω, έχει θέσει στον εαυτό του, με πιάνει ένας παράξενος φόβος... Δεν ξέρω αν είναι φόβος για το μέλλον ή για το ότι σε μια στιγμή θα μπορούσαμε να σταματήσουμε να υπάρχουμε- το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτή η αίσθηση μου φαίνεται πολύ παράξενη. Θα μπορέσουν άραγε ποτέ οι φυσικοί να λύσουν το μυστήριο της γέννησης του κόσμου (υπάρχουν πολλά ακόμα αναπάντητα ερωτήματα) ή ακόμα και το νόημα της ύπαρξής του; Ευελπιστώ πως κάποτε θα γίνει αυτό. Ως τότε συχεχίζω να πλέω μέσα στα αναπάντητα ερωτήματά μου...
Τις τελευταίες δύο Κυριακές, παρακολουθώντας τα σεμινάρια του κου Γραμματικάκη στον Ιανό έχω αρχίσει να ασχολούμαι με την Φυσική, όχι σε επίπεδου σχολείου, τώρα πια, αλλά ορμώμενη από την περιέργειά μου για το σύμπαν. Όταν βλέπεις την Φυσική απαλλαγμένη από τους τύπους των Μαθηματικών, καταλαβαίνεις πόσο όμορφη είναι... Καταλαβαίνεις πόσο αρμονικά είναι φτιαγμένη και λειτουργεί η φύση, αν και με την πρώτη ματιά όλα αυτά φαίνονται πολύπλοκα. Θεωρώ τους φυσικούς τους πιο έξυπνους ανθρώπους στον κόσμο, όχι φυσικά επειδή ξέρουν μαθηματικά και μπορούν να κάνουν πολύπλοκες πράξεις ή να φτιάξουν τεράστιους τύπους, αλλά επειδή έχουν το θάρρος και την φαντασία να ανακαλύψουν τους νόμους της φύσης και ενδεχομένως και το νόημα της ζωης. Θα μου πείτε όμως ότι και οι φιλοσόφοι και οι οραματιστές κατά μία έννοια αυτό κάνουν. Ναι, αλλά οι φυσικοί έχουν μια πιο λογική ματιά στην εξερεύνηση αυτή και βασίζουν τα συμπεράσματά τους και τις θεωρίες τους πάνω σε αποτελέσματα πειραμάτων. Άρα έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι είναι 99% ακριβείς- πάντα υπάρχει το περιθώριο του λάθους.
Όποτε σκέφτομαι γιατί δημιουργήθηκε ο κόσμος και γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι, απορίες τις οποίες κάθε άνθρώπος, πιστεύω, έχει θέσει στον εαυτό του, με πιάνει ένας παράξενος φόβος... Δεν ξέρω αν είναι φόβος για το μέλλον ή για το ότι σε μια στιγμή θα μπορούσαμε να σταματήσουμε να υπάρχουμε- το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτή η αίσθηση μου φαίνεται πολύ παράξενη. Θα μπορέσουν άραγε ποτέ οι φυσικοί να λύσουν το μυστήριο της γέννησης του κόσμου (υπάρχουν πολλά ακόμα αναπάντητα ερωτήματα) ή ακόμα και το νόημα της ύπαρξής του; Ευελπιστώ πως κάποτε θα γίνει αυτό. Ως τότε συχεχίζω να πλέω μέσα στα αναπάντητα ερωτήματά μου...
No comments:
Post a Comment