Με αφορμή όλα αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες, όλοι φανερώνουμε κάποια στοιχεία του εαυτού μας… Δεν υπάρχει συζήτηση που να γίνει και να μην αναφερθούμε σε αυτά τα γεγονότα, είτε απλά εκφράζοντας τη λύπη μας είτε εμβαθύνοντας περισσότερο σχολιάζοντας την πολιτική κατάσταση καθώς και το μέλλον του τόπου μας αλλά και όλης της Γης. Μια τέτοια συζήτηση παρακολούθησα σε ένα ελληνικό φόρουμ, και στην οποία εκφράσθηκαν ποικίλες απόψεις για διάφορα θέματα (πολιτικά, περιβαλλοντικά) αλλά όλα γύρω από ένα κεντρικό θέμα: την «εθνική τραγωδία». Μία φράση που την έχουμε ακούσει τόσες πολλές φορές τις τελευταίες μέρες ώστε να γίνει καραμέλα στο στόμα μας. Φοβάμαι πως με όλη αυτή την υπερβολική εκδήλωση συναισθημάτων, στο τέλος θα γίνουμε αναίσθητοι και δεν θα μας συγκινεί τίποτα πια (αν δεν έχει γίνει ακόμα αυτό). Στο φόρουμ αυτό λοιπόν εκφράσθηκε η άποψη πως ‘ένα δέντρο είναι σημαντικότερο από μία ανθρώπινη ζωή’. Και αυτή ακριβώς η φράση με προβλημάτισε πολύ. Γιατί μπορεί την συγκεκριμένη στιγμή μία ανθρώπινη ζωή να είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο (αν και αυτό δεν ισχύει για όλους) αλλά στο μέλλον μια τέτοια ζωή θα είναι λιγότερο σημαντική από ένα δέντρο. Χωρίς δέντρα η ανθρωπότητα θα εξαφανιστεί ολοσχερώς. Οπότε είναι καλύτερο να θυσιάσουμε μια ζωή για ένα δέντρο ή ένα δέντρο για μια ζωή;
Λίγοι άνθρωποι σκέφτονται το μέλλον σοβαρά. Συνήθως όποτε σκεφτόμαστε για το μέλλον, είτε το κάνουμε με γνώμονα τον εαυτό μας είτε απλά δεν αναλογιζόμαστε τις πραγματικές συνέπειες που θα προκύψουν από όλες τις δραστηριότητές μας σήμερα. Όσοι βλέπουν τον κόσμο όπως περίπου μπορεί να είναι στο μέλλον, γυρνούν το κεφάλι και κοιτάνε αλλού. Είναι ελάχιστοι εκείνοι που πραγματικά ανησυχούν για το μέλλον, και ακόμα λιγότεροι όσοι προσπαθούν να κάνουν κάτι για αυτό.
Όμως να που ήρθε η ώρα που πολλά εκατομμύρια κόσμου ίσως να σκέφτεται σοβαρά ότι η καταστροφή είναι κοντά. Δεν μιλάω, φυσικά, γι’ αυτούς που βρίσκονται μέσα στις φωτιές, αλλά για όλους εμάς που το βλέπουμε όλο αυτό απ’ έξω και, ίσως, αναλογιζόμαστε το πώς μπορεί να επηρεάσει τις ζωές μας αυτό το συμβάν. Πώς μπορεί να τις επηρεάσει; Δεν μιλώ για αντίκτυπο στον τουρισμό ούτε στην φήμη της χώρας μας στον υπόλοιπο κόσμο. Μιλώ για το πώς θα επηρεάσει εμάς τους ίδιους, τον οργανισμό μας, τις συνθήκες διαβίωσής μας, τα παιδιά μας. Σε 10 χρόνια δεν θα είναι επιστημονική φαντασία αν κυκλοφορούμε όλοι με μάσκες οξυγόνου και προσωπικά air-condition. Δεν θα είναι παράξενο αν μερικοί από μας έχουμε μεταναστεύσει σε άλλη χώρα. Μπορεί όμως και αυτό να είναι αδύνατο τότε. Γιατί έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα οι μισές χώρες θα εξαφανιστούν λόγω των πλημμυρώ ν και οι άλλες μισές θα ερημοποιηθούν τόσο ώστε να μην είναι βιώσιμες. Τότε, δεν θα μας φανεί παράξενο αν αρχίσουμε να μεταναστεύουμε στο φεγγάρι «σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής» ή αν αρχίσουμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα εκμεταλλευτεί τα μικρά κομμάτια της Γης που θα έχουν παραμείνει βιώσιμα. Τότε, μια πυρηνική βόμβα δεν θα φαίνεται τόσο διαβολική όπως τώρα…
Υ.Γ.: Στο τέλος αυτός που θα επιβιώσει θα είναι οι κατσαρίδες (τις άτιμες)! Οπότε τι καθόμαστε και αγχωνόμαστε;;
Λίγοι άνθρωποι σκέφτονται το μέλλον σοβαρά. Συνήθως όποτε σκεφτόμαστε για το μέλλον, είτε το κάνουμε με γνώμονα τον εαυτό μας είτε απλά δεν αναλογιζόμαστε τις πραγματικές συνέπειες που θα προκύψουν από όλες τις δραστηριότητές μας σήμερα. Όσοι βλέπουν τον κόσμο όπως περίπου μπορεί να είναι στο μέλλον, γυρνούν το κεφάλι και κοιτάνε αλλού. Είναι ελάχιστοι εκείνοι που πραγματικά ανησυχούν για το μέλλον, και ακόμα λιγότεροι όσοι προσπαθούν να κάνουν κάτι για αυτό.
Όμως να που ήρθε η ώρα που πολλά εκατομμύρια κόσμου ίσως να σκέφτεται σοβαρά ότι η καταστροφή είναι κοντά. Δεν μιλάω, φυσικά, γι’ αυτούς που βρίσκονται μέσα στις φωτιές, αλλά για όλους εμάς που το βλέπουμε όλο αυτό απ’ έξω και, ίσως, αναλογιζόμαστε το πώς μπορεί να επηρεάσει τις ζωές μας αυτό το συμβάν. Πώς μπορεί να τις επηρεάσει; Δεν μιλώ για αντίκτυπο στον τουρισμό ούτε στην φήμη της χώρας μας στον υπόλοιπο κόσμο. Μιλώ για το πώς θα επηρεάσει εμάς τους ίδιους, τον οργανισμό μας, τις συνθήκες διαβίωσής μας, τα παιδιά μας. Σε 10 χρόνια δεν θα είναι επιστημονική φαντασία αν κυκλοφορούμε όλοι με μάσκες οξυγόνου και προσωπικά air-condition. Δεν θα είναι παράξενο αν μερικοί από μας έχουμε μεταναστεύσει σε άλλη χώρα. Μπορεί όμως και αυτό να είναι αδύνατο τότε. Γιατί έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα οι μισές χώρες θα εξαφανιστούν λόγω των πλημμυρώ ν και οι άλλες μισές θα ερημοποιηθούν τόσο ώστε να μην είναι βιώσιμες. Τότε, δεν θα μας φανεί παράξενο αν αρχίσουμε να μεταναστεύουμε στο φεγγάρι «σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής» ή αν αρχίσουμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα εκμεταλλευτεί τα μικρά κομμάτια της Γης που θα έχουν παραμείνει βιώσιμα. Τότε, μια πυρηνική βόμβα δεν θα φαίνεται τόσο διαβολική όπως τώρα…
Υ.Γ.: Στο τέλος αυτός που θα επιβιώσει θα είναι οι κατσαρίδες (τις άτιμες)! Οπότε τι καθόμαστε και αγχωνόμαστε;;
No comments:
Post a Comment