Απλά καμμένα ή κάτι περισσότερο ανυσηχητικό;

Με αφορμή όλα αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες, όλοι φανερώνουμε κάποια στοιχεία του εαυτού μας… Δεν υπάρχει συζήτηση που να γίνει και να μην αναφερθούμε σε αυτά τα γεγονότα, είτε απλά εκφράζοντας τη λύπη μας είτε εμβαθύνοντας περισσότερο σχολιάζοντας την πολιτική κατάσταση καθώς και το μέλλον του τόπου μας αλλά και όλης της Γης. Μια τέτοια συζήτηση παρακολούθησα σε ένα ελληνικό φόρουμ, και στην οποία εκφράσθηκαν ποικίλες απόψεις για διάφορα θέματα (πολιτικά, περιβαλλοντικά) αλλά όλα γύρω από ένα κεντρικό θέμα: την «εθνική τραγωδία». Μία φράση που την έχουμε ακούσει τόσες πολλές φορές τις τελευταίες μέρες ώστε να γίνει καραμέλα στο στόμα μας. Φοβάμαι πως με όλη αυτή την υπερβολική εκδήλωση συναισθημάτων, στο τέλος θα γίνουμε αναίσθητοι και δεν θα μας συγκινεί τίποτα πια (αν δεν έχει γίνει ακόμα αυτό). Στο φόρουμ αυτό λοιπόν εκφράσθηκε η άποψη πως ‘ένα δέντρο είναι σημαντικότερο από μία ανθρώπινη ζωή’. Και αυτή ακριβώς η φράση με προβλημάτισε πολύ. Γιατί μπορεί την συγκεκριμένη στιγμή μία ανθρώπινη ζωή να είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο (αν και αυτό δεν ισχύει για όλους) αλλά στο μέλλον μια τέτοια ζωή θα είναι λιγότερο σημαντική από ένα δέντρο. Χωρίς δέντρα η ανθρωπότητα θα εξαφανιστεί ολοσχερώς. Οπότε είναι καλύτερο να θυσιάσουμε μια ζωή για ένα δέντρο ή ένα δέντρο για μια ζωή;
Λίγοι άνθρωποι σκέφτονται το μέλλον σοβαρά. Συνήθως όποτε σκεφτόμαστε για το μέλλον, είτε το κάνουμε με γνώμονα τον εαυτό μας είτε απλά δεν αναλογιζόμαστε τις πραγματικές συνέπειες που θα προκύψουν από όλες τις δραστηριότητές μας σήμερα. Όσοι βλέπουν τον κόσμο όπως περίπου μπορεί να είναι στο μέλλον, γυρνούν το κεφάλι και κοιτάνε αλλού. Είναι ελάχιστοι εκείνοι που πραγματικά ανησυχούν για το μέλλον, και ακόμα λιγότεροι όσοι προσπαθούν να κάνουν κάτι για αυτό.
Όμως να που ήρθε η ώρα που πολλά εκατομμύρια κόσμου ίσως να σκέφτεται σοβαρά ότι η καταστροφή είναι κοντά. Δεν μιλάω, φυσικά, γι’ αυτούς που βρίσκονται μέσα στις φωτιές, αλλά για όλους εμάς που το βλέπουμε όλο αυτό απ’ έξω και, ίσως, αναλογιζόμαστε το πώς μπορεί να επηρεάσει τις ζωές μας αυτό το συμβάν. Πώς μπορεί να τις επηρεάσει; Δεν μιλώ για αντίκτυπο στον τουρισμό ούτε στην φήμη της χώρας μας στον υπόλοιπο κόσμο. Μιλώ για το πώς θα επηρεάσει εμάς τους ίδιους, τον οργανισμό μας, τις συνθήκες διαβίωσής μας, τα παιδιά μας. Σε 10 χρόνια δεν θα είναι επιστημονική φαντασία αν κυκλοφορούμε όλοι με μάσκες οξυγόνου και προσωπικά air-condition. Δεν θα είναι παράξενο αν μερικοί από μας έχουμε μεταναστεύσει σε άλλη χώρα. Μπορεί όμως και αυτό να είναι αδύνατο τότε. Γιατί έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα οι μισές χώρες θα εξαφανιστούν λόγω των πλημμυρώ ν και οι άλλες μισές θα ερημοποιηθούν τόσο ώστε να μην είναι βιώσιμες. Τότε, δεν θα μας φανεί παράξενο αν αρχίσουμε να μεταναστεύουμε στο φεγγάρι «σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής» ή αν αρχίσουμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα εκμεταλλευτεί τα μικρά κομμάτια της Γης που θα έχουν παραμείνει βιώσιμα. Τότε, μια πυρηνική βόμβα δεν θα φαίνεται τόσο διαβολική όπως τώρα…
Υ.Γ.: Στο τέλος αυτός που θα επιβιώσει θα είναι οι κατσαρίδες (τις άτιμες)! Οπότε τι καθόμαστε και αγχωνόμαστε;;

Δεν προσφέρεται για ανάγνωση!!

Κι όμως! Αποφάσισα να ξαναγράψω!! Ακόμα και αν έχω μόνο έναν αναγνώστη (σ'ευχαριστώ βρε Εβίτα)... Δεν μου έρχετε αρκετά συχνά η επιθυμία να κάτσω να γράψω κάτι. Πρέπει να είμαι σε πολύ συγκεκριμένη ψυχολογική κατάσταση, όχι απαραιτήτως μελαγχολική. Για παράδειγμα τώρα μόλις γύρισα απ' το σινεμά και άρχισα ν' ακούω μουσική και είπα να γράψω κάτι. Είδα το "Οι ζωές των άλλων", που πραγματικά μου άρεσε πολύ. Και μόνο που δεν ήταν στ' Αγγλικά ήταν κάτι το θετικό. Τώρα τελευταία έχω κουραστεί να βλέπω ταινίες στ' Αγγλικά (ή μάλλον στα αμερικάνικα...). Όποτε βγαίνει ο υπότιτλος πριν να μιλήσει κάποιος, βρίσκω τον εαυτό μου να λέω τα λόγια ταυτόχρονα με αυτόν που τα λέει.

Τώρα τελευταία τό'χω ρίξει πολύ στα καλλιτεχνικά θεάματα... θέατρο, χορός, όπερα, κινηματογράφος... Προσπαθώ να μην το παρακάνω για να μην καλομάθω γιατί μπορεί κάποια εποχή να μην μπορώ να τα παρακολουθώ όλα αυτά. Λοιπόν, το 2007 έχω παρακολουθήσει τα: Ωραία κοιμωμένη (μπαλέττο), Jesus Christ Superstar (ροκ όπερα), Μάνα Κουράγιο (θέατρο), Κάρμεν (όπερα), 8 γυναίκες (θέατρο) και πολλές πολλές ταινίες. Επίσης, σκοπεύω να παρακαλουθήσω μπαλέττο στο Ηρώδειο (Sylvie Guillem & Akram Khan) και την Ηλέκτρα στην Επίδαυρο.. Θέλω πολύ να πάω και στη Norah Jones στο Ηρώδειο αλλά μάλλον θα είμαι διακοπές εκείνη την εβδομάδα (θα δούμε...)

Από διακοπές πάντως θα πάω σίγουρα Κρήτη 1 βδομάδα τουλάχιστον (τώρα πότε δεν ξέρω) και Ναύπλιο τον Αύγουστο (δεν ξέρω πόσο θα κάτσω). Μπορεί και πουθενά αλλού. Δεν θα είναι και πολύ μεγάλο το καλοκαίρι για μένα, όπως και για τους περισσότερους εν ενεργεία φοιτητές λόγω μαθημάτων και εξεταστικών. Η εξεταστική μου τελειώνει στις 11/07 οπότε μέχρι τότε ούτε μπάνιο ούτε πολλοί έξοδοι και πολύ διάβασμα...(το οποίο ακόμα δεν έχω ξεκινήσει...(λεπτομέρειες...)). Να μην αναφέρω και τις πρόβες που έχω όλο τον Ιούνιο (3 την εβδομάδα). Ναι, γιατί είμαι κι εγώ, τρομάρα μου, στο θεατρικό του δήμου, αν και δεν μπορώ να πω ότι ξετρελαίνομαι... Ευτυχώς τελείωσα με τ' Αγγλικά και δεν έχω αυτή την σκοτούρα στο κεφάλι μου, αν και αν δεν περάσω θα την έχω του χρόνου. Και τέλος, ελπίζω αύριο, που δίνς πορεία, να περάσω για να ξεμπερδεύω και να πάρω επιτέλους το δίπλωμα!! Δυστυχώς είμαι λίγο αγχώδης τύπος και είναι η πρώτη φορά που δίνω οπότε δε νομίζω να περάσω... Συνήθως κανείς δεν περνά με την πρώτη χωρίς να λαδώσει... Και επειδή εμείς έχουμε ήθος, δεν θα λαδώσουμε!!

Αυτά τα λίγα για αυτά που μου συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό... Αυτό είναι το πιο βαρετό κείμανο που έχω γράψει ποτέ (ακόμα και οι εκθέσεις που έγραφα κάποτε ήταν κάπως πιο ενδιαφέρουσες...) αλλά έτσι κι αλλιώς είμαι η μόνη που το διαβάζω αυτό...

Υπόσχομαι την επόμενη φορά (αν υπάρξει) να είναι πιο ενδιαφέρον...

Φιλιά!!!

Ήλιος: γνωστός, σύμπαν: γνώριμο, νόημα: ;

Σήμερα είναι μια πολύ ωραία μέρα...Ύστερα από την περασμένη Πέμπτη που δεν σταμάτησε να βρέχει και εγώ με την σειρά μου δεν σταμάτησα να μαζεύω νερά, είμαι χαρούμενη που χθες και σήμερα είδα τον ήλιο. Με τον ήλιο έχω μια σχέση αγάπης και μίσους. Όταν ακτινοβολεί και πέφτει στο πρόσωπό μου, τον μισώ γιατί λόγω της ευαισθησίας μου στο δέρμα κοκκινίζω. Όταν πάλι ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα σύννεφα και βρέχει ακατάπαυστα (όπως την Πέμπτη), ο ήλιος όλως περιέργως μου λείπει πολύ. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι έχω γεννηθεί στην Ελλάδα και επομένως θέλοντας ή μη τον έχω συνηθίσει πια τον ήλιο... Ναι, τον συγχωρώ... Τις ηλιόλουστες μέρες, για να καλμάρω τον εαυτό μου, σκέφτομαι συνεχώς πόσα μας προσφέρει ο ήλιος: τροφή, ζέστη, φως και τόσα άλλα... Μόνο αυτά; Χωρίς τον ήλιο δεν θα ζούσα...
Τις τελευταίες δύο Κυριακές, παρακολουθώντας τα σεμινάρια του κου Γραμματικάκη στον Ιανό έχω αρχίσει να ασχολούμαι με την Φυσική, όχι σε επίπεδου σχολείου, τώρα πια, αλλά ορμώμενη από την περιέργειά μου για το σύμπαν. Όταν βλέπεις την Φυσική απαλλαγμένη από τους τύπους των Μαθηματικών, καταλαβαίνεις πόσο όμορφη είναι... Καταλαβαίνεις πόσο αρμονικά είναι φτιαγμένη και λειτουργεί η φύση, αν και με την πρώτη ματιά όλα αυτά φαίνονται πολύπλοκα. Θεωρώ τους φυσικούς τους πιο έξυπνους ανθρώπους στον κόσμο, όχι φυσικά επειδή ξέρουν μαθηματικά και μπορούν να κάνουν πολύπλοκες πράξεις ή να φτιάξουν τεράστιους τύπους, αλλά επειδή έχουν το θάρρος και την φαντασία να ανακαλύψουν τους νόμους της φύσης και ενδεχομένως και το νόημα της ζωης. Θα μου πείτε όμως ότι και οι φιλοσόφοι και οι οραματιστές κατά μία έννοια αυτό κάνουν. Ναι, αλλά οι φυσικοί έχουν μια πιο λογική ματιά στην εξερεύνηση αυτή και βασίζουν τα συμπεράσματά τους και τις θεωρίες τους πάνω σε αποτελέσματα πειραμάτων. Άρα έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι είναι 99% ακριβείς- πάντα υπάρχει το περιθώριο του λάθους.
Όποτε σκέφτομαι γιατί δημιουργήθηκε ο κόσμος και γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι, απορίες τις οποίες κάθε άνθρώπος, πιστεύω, έχει θέσει στον εαυτό του, με πιάνει ένας παράξενος φόβος... Δεν ξέρω αν είναι φόβος για το μέλλον ή για το ότι σε μια στιγμή θα μπορούσαμε να σταματήσουμε να υπάρχουμε- το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτή η αίσθηση μου φαίνεται πολύ παράξενη. Θα μπορέσουν άραγε ποτέ οι φυσικοί να λύσουν το μυστήριο της γέννησης του κόσμου (υπάρχουν πολλά ακόμα αναπάντητα ερωτήματα) ή ακόμα και το νόημα της ύπαρξής του; Ευελπιστώ πως κάποτε θα γίνει αυτό. Ως τότε συχεχίζω να πλέω μέσα στα αναπάντητα ερωτήματά μου...

Καλημέρα ή Καλησπέρα σε όποιον μου κάνει ποδαρικό (ελπίζω να γίνει κάποτε)

Γεια σας. Μάλλον θα έχετε βρεθεί τυχαία εδώ ή θα σας έχω πει εγώ να μπείτε για να χαζέψετε. Τι να χαζέψετε δηλαδή; Δεν έχει και τίποτα εδώ. Γι' αυτό καλύτερα να διαβάσετε αυτό εδώ. Όχι ότι θα σας προσφέρει τίποτα, αλλά απλά θα σπαταλήσετε κάποια δευτερόλεπτα απ'τη ζωή σας (πράγμα που μάλλον κάνετε κάθε μέρα). Λοιπόν, (ελπίζω να διαβάζετε ακόμα αυτό το κείμενο) εγώ είμαι μια απλή κοπέλα 18 χρονών που προσφάτως μπήκε στο πανεπιστήμιο και αυτή την περίοδο δίνει εξετάσεις (και θα έπρεπε να διαβάζει αυτή την στιγμή...) καθώς η σχόλη της είναι από τις ελάχιστες που δεν έχουν κάνει καθόλου κατάληψη. Τώρα γιατί δεν κάνουμε κατάληψη δεν ξέρω. Στην αρχή της εξεταστικής έβριζα επειδή ανάμεσα στις φίλες μου, μόνο εγώ έγραφα αλλά τώρα σκέφτομαι ότι είναι καλύτερα γιατί δεν θα έχω να δώσω τα μαθήματα αργότερα (αν τα περάσω δηλαδή). Αυτό που σκέφτομαι αυτή την εποχή (εκτός απ'το διάβασμα) είναι το πόσο διαφορετικό είναι το πανεπιστήμιο απ'το σχολείο. Το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος που, επιτέλους, σε αντιμετωπίζουν σα να είσαι πραγματικός άνθρωπος, ενώ στο σχολείο σε αντιμετώπιζαν σαν αθώο παιδάκι που δεν ξέρει τίποτα για τη ζωή. Σχεδόν όλα αλλάζουν: το καθημερινό διάβασμα, ο αριθμός των εξόδων, ο αριθμός των φίλων και των γνωστών, ο χρόνος που χρειάζεται να πας στη σχολη (που αυξάνεται πολύ), οι διακοπές, η στάση των γονιών σου, το σπίτι σου (αν έχεις έρθει από επαρχία) και γενικότερα η ανεξαρτησία σου και η κοινωνικότητα σου. Ένα κεφάλαιο της ζωής κλείνει (σχολείο) και ένα καινούριο αρχίζει (δεν θα πω φοιτητική ζωή, αλλά κοινωνία). Με στενοχωρεί κάποιες φορές (σπάνιες) που το σχολείο έχει τελειώσει γιατί όσο να'ναι περνούσα πολύ καλά και ήταν μια κλειστή κοινωνία όπου ένιωθα ασφάλεια, αλλά απ'την άλλη νιώθω πως η κοινωνία μου ανοίγει τις πόρτες της και είμαι ελεύθερη (ως ένα βαθμό) να εξερευνήσω πολλά πράγματα. Αυτά ήθελα να πω και ελπίζω κάποιος (έστω ένας) άνθρωπος να τα διαβάσει. Κάποτε...